ای خون خدا! از کجا باید تو را سرود؛ بگذار انتخاب انتخابِ دل باشد و از دلدادگی ات به عشق الهی سخن بگویم که چه بی پروا در برابر معشوق از همه چیز خود گذشتی.

عاشقان،حقیقت عشق را از تو آموختند. بعد از تو بود که ، خون بر شمشیر پیروز است، معنا گرفت ، بعد از تو بود که دل ها جلا گرفت.

یااباعبدالله! ای  پدر بندگان خدا ؛ پدری کردی در حق بشریّت در حق مردانگی در حق آزادگی ؛ تو را باید پدر تمام وجدانهای بیدار نامید.

یا ثارالله! نکند در قلب پر ازگناهم نفاق و دوروییی هم ریشه دوانده باشد؟! بر سرو سینه ام میزنم،برایت اشک شور می ریزم تا ریشه ی این درخت نفاق و دنیاطلبی را،اگر هست، بخشکاند. یا حسین ع! تو کوفیان و کوفی  صفتان را لعن کردی پس دستم را بگیر و مگذار این خصلت پست  در من ریشه دار شود .در تاسوعا و عاشورا مراسم سوگت را با شکوه و با عظمت برپا می کنیم . 

ای خون خدا! پدرت علی را در گوشه ی محراب غرق به خون کردند و برادر غریبت حسن را جگر سوز سَمّ تنهایی ؛ تو اما فریاد در گلو گیر کرده دو امام بودی که به جرم بلندی فریاد و حق خواهی ، قطعه قطعه ات کردند.

جاه طلبی و دنیا طلبی آدم را به کجا که نمیرساند ، و تو دانستن این را خون بهای خود کردی !

آهـ حسین جان، کار زینبت بعد از تو از آه و فغان هم گذشته  کاش می دیدیش که چه قدر علی وارانه سخن می گوید و فاطمی مآبانه رفتار می کند. کاش زینبت را می دیدی که چقدر شبیه خودت شده !

بعد از آن که زینب پیکر طاهرت را در نینوا رها کرد؛ دیگر زینب همیشگی نبود  زینب شده بود بغض فروخورده ا ی که  گاه با فریاد کردن اشکش را جاری می ساخت و گاه با خطابه های آتشینی که از دل آتش گرفته اش جاری می شد.  غم تو دست هایش را می لرزاند,قلبش را آتش می زد اما بر استقامت پاهایش و بر صلابت گفتارش می افزود تا باز گو کند که  چه بر سر عزیز دل پیامبر آوردند ؛ تا بگوید در کربلا جز بلا جز جفا جز عصیان و عهد شکنی ، عشق بود  ، نماز بود ، خدا بود ، رسول بود ، علی بود و فاطمه  بود  .